Henriëtte van Essen: “Geïnspireerd door het gedicht “grootvader” van Hassan Golbang Khorasani kwamen bij mij als vanzelf de gedachten over mijn grootmoeder boven. Het bevestigt mijn idee dat het bestaan van mensen altijd weer te maken heeft met de geschiedenis van mensen in het algemeen. Ongeacht waar op deze aarde is het altijd weer: geboren worden, het leven leven en sterven. Onze roots blijven indruk maken of je nu geboren bent in Iran of Holland, verschillende feiten kunnen een zelfde gevoel oproepen.”

Op het boerenbedrijf
sjouwt zij
langs de beesten
om hen te voeren
met zware emmers
langs de hokken
haar heupen versleten

Het is koud
moderne verwarming
nog onbekend
de kachel
brandt op hout

Twaalf kinderen gebaard
een hele schare
waarvan de jongste
al spelend verdrinkt
in sprankelend water

Op een zondagochtend
een rinkelende telefoon
mijn vader
stapt zwijgend in zijn auto
op autoloze zondag

Dartelende kinderen
op een grote deel
komen bij elkaar
oma spreekt niet meer
we ontsteken een kaars
haar liefde brandt voor altijd

Haar oudste kleindochter
ben ik
omringd door luxe en welvaart
van deze tijd
met twee kinderen

Haar diepe geloof
haar intense zorg
voor gezin en bedrijf
aanwezig bij mij
in stilte
maar o zo aanwezig

Ik draag
haar naam
mijn hart gaat
naar haar uit
ik hoop een beetje
haar te mogen zijn

Henriëtte van Essen
Roden, 25-02-2002